روحش در جبهه ها

خیلی وقت بود که تفریح نرفته بودند.برنامه ریزی کرد تا خانواده اش را
شمال ببرد.از وقتی که رسیدند کنار آب شروع کرد به تعریف کردن از علی
قوچانی،از ردانی پور و دیگر فرماندهان لشکر14.می گفت:«به حالشان
غبطه می خورم آن ها چیز هایی می بینند که ما نمی بینیم.اشک هایش جاری
شد،واین شعر را خواند:

عقل گوید که مرو که نتوانی  *  عشق گوید هر آنچه بادا باد

جسمش در کنار خانواده بود،اما روحش در جبهه ها